Het staat gebrandmerkt op het object dus is het van
mij! Het klinkt als een zesjarige die alles met een zwarte alcoholstift
naamtekent om de ander jaloers te maken. Een beetje hebberig... I licked
it, so it’s mine. Neen, dat is het niet. Het is een teken van trots,
een label, een soort goedkeuring... deze lamp mag de wereld zien.
Design
by Daaan is de merknaam waaronder ik lampen maak. Ik heet Daan, met
twee a’s. Daaan, met drie a’s heeft net dat ietsje meer. Het a’tje van
atypisch, avontuur, authentiek... van ahja! zo goed en van alles behalve
gewoontjes. De derde a is creativiteit.
In mijn atelier maak ik
lampen met gerecupereerd materiaal. Antiek en modern, hout en glas,
nieuw en oud, kitsch en cool. Elk object dat me aanspreekt kan de basis
vormen voor een nieuwe lamp.
Ik heb een voorliefde voor objecten. Ik heb het niet
zo voor nieuwe dingen... die hebben nog niet geleefd. Ik hou van
intrigerende dingen, dingen die verdwenen zijn uit onze cultuur,
objecten waar een verhaal aan kleeft.
Ik speur mijn omgeving af
naar voorwerpen die ik kan gebruiken om een lamp van te maken. Dingen
die vroeger al een lamp waren of huishoudelijke gebruiksvoorwerpen die
verworpen zijn, een overschotje bouwmateriaal of een afgedankt meubel,
een kitscherig beeldje of een seventies cocktailshaker. Alles kan.
Het
ontwerp voor een lamp komt voort uit een selectie van objecten die ik
in mijn atelier verzameld heb. Met die objecten in het hoofd schets en
krabbel ik ontwerpjes op blaadjes ruitjespapier.
De kast van oma
Op het appartement bij oma stond een kast. Een
typische kast die je bij oma’s aantreft. Maar oma was er fier op. Ze gaf
ons mee dat het om een Mechelse kast ging, van wel zeker 100 jaar oud.
Deze kast stond in de leefruimte, naast de televisie en de stereoketen.
De plaats waar we den aperitief namen als we uitgenodigd waren om
varkenswangetjes te komen eten. Vele malen dwaalde mijn aandacht af naar
de kast. Het handgesneden jachttafereel op het centrale deurtje. De
leeuwenkoppen links en rechts, compleet met stalen ring in de bek. De
gedraaide pilaren met versieringen die het topstuk moesten ondersteunen.
De lijnen in de geelachtig bruin verniste eik. De kunde waarmee deze
kast gemaakt was, alles handmatig zonder nagels of vijzen...
Toen
oma een potje soep te lang op het vuur had laten staan, stond al gauw
haar hele keukentje in lichterlaaie. De vlammen krulden uit de
keukendeur en likten aan de Mechelse kast. De brand is geblust en oma
werd gered door de buurman.
De kast is uiteindelijk bij mij
beland. Niemand wilde een Mechelse kast met een hoek eruit weggebrand...
en Mechelse kasten zijn sowieso niet zo populair dezer dagen. Ik haalde
de kast uiteen en gebruik er nu regelmatig onderdelen van in één van
mijn creaties.
Oma is er al een tijdje niet meer maar ik denk wel dat ze haar (stukjes) kast graag zou zien in al deze gedaaantes.
Deze website maakt gebruik van cookies om de best mogelijke ervaring te waarborgen. Meer informatie...
